Γράφει ο Σ. Νικάνωρ
Επισκέφθηκα τελευταίως τους ηρωϊκούς τόπους του Σουλίου. Η ψυχή μου αναβαπτίσθηκε πράγματι εθνικά. Από καιρό επιθυμούσα να επισκεφθώ τους ένδοξους και αιματοβαμμένους εκείνους τόπους, αλλά δεν μου δινόταν η ευκαιρία. Όταν ο Θεός έδωσε και παρουσιάστηκε ο χρόνος αλλά και η δυνατότητα μέσω κάποιου καλού φίλου από την περιοχή, το επισκέφθηκα. Η χαρά μου απερίγραπτη. Πατούσα τους τόπους που πατούσαν οι γίγαντες εκείνοι, στην ψυχή και στο σώμα, Σουλιώτες. Οι μόνιμοι εφιάλτες του Αλή -Πασά. Ανέβαινα με το αυτοκίνητο τα κακοτράχαλα εκείνα βουνά. Σκεπτόμουν και θαύμαζα...
Φθάνοντας προσκυνήσαμε τον αρχαίο και ιστορικό Ναό του Αγίου Δονάτου και πορευθήκαμε προς το αμφιθέατρο, όπου εκεί κάθε χρόνο τον Μάϊο γίνεται η αναπαράσταση της ανατινάξεως του Κουγκίου. Προχωρήσαμε και στο Κούγκι
, στην Αγία Παρασκευή. Αναμνήσεις ηρωϊκών κατορθωμάτων περνούσαν μπροστά μου, με τους Σουλιώτες να υπεραμύνονται τον τόπο τους και τον καλόγερο Σαμουήλ να ανεβαίνει στον ουρανό, ως διαχρονικό μετέωρο, ανατινάζοντας το Κούγκι με τους "πέντε νομάτους" αλλά και το μπουλούκι των Τούρκων που θέλησαν να το καταλάβουν . Προσευχηθήκαμε για τις ψυχές τους, ο Θεός να τις αναπαύσει και να τις κατατάξει «εν χώρα ζώντων και δικαίων».
Όμως και μία πίκρα δοκίμασε η ψυχή μου. Σας τη μεταφέρω, μήπως κάποιοι αρμόδιοι ευαισθητοποιηθούν και βελτιώσουν την κατάσταση.
Αρχικά ανεβαίνοντας τις ανηφόρες και τις στροφές προς το Σούλι, φορτισμένος εθνικά, οι τοίχοι ένθεν κακείθεν του δρόμου με απογοήτευσαν. Ήταν γεμάτοι από συνθήματα, κυρίως, ομάδων ποδοσφαίρου, που η μία ομάδα έβριζε χυδαιότατα την άλλη. Ντράπηκα για την βεβήλωση των ιερών τόπων. Και σκέφθηκα : Γι' αυτά θυσιάστηκαν οι Σουλιώτες και αγωνίσθηκαν ;
Φθάνοντας στο Σούλι, ο τόπος καθαρός από σκουπίδια, όμως τα συνθήματα συνεχίζονταν και στους κάδους των απορριμάτων !! Παραδίπλα, έξω από το Γραφείο της Κοινότητας περήφανες μας αντίκρυζαν οι προτομές των Σουλιωτών Φώτ
ου Τζαβέλα, Μάρκου Μπότσαρη και του Καλόγερου Σαμουήλ. Οι σύντομες επιγραφές και φράσεις τους για την γενναία απόφασή τους, μίλησαν στη καρδιά μου. Όμως οι δύο ελληνικές σημαίες που βρίσκονταν εκεί δεν ήταν και στην κατάσταση που θα έπρεπε. Χωρίς σταυρό στο κοντάρι και η μία σχισμένη από την πολυκαιρία. Τόσο δύσκολο ήταν να αντικατασταθούν ; Που είναι η ελληνική περηφάνεια και η μέχρι θανάτου υπεράσπιση της σημαίας ; Δεν υπάρχει η ανάλογη ευαισθησία, δυστυχώς!
Αλλά και στο Κούγκι, όπως και στο αμφιθέατρο που ο κόσμος κάθεται για να δει την αναπαράσταση της ανατινάξεως του Κουγκίου η ίδια κατάσταση της αφροντισιάς και της κακομοιριάς. Γεμάτο σκουπίδια, σχισμένα σημαιάκια, αλλά και λινάτσες παρατημένες εκεί από τον Μάϊο (η επίσκεψή μου έγινε τον Σεπτέμβριο).(βλ. φωτ.) Μόνον αυτά ; Στο ηρωϊκό Κούγκι υψώνεται ένα κοντάρι σκουριασμένο και απεριποίητο (άνευ σταυρού)(βλέπε φωτ). Ευτυχώς η σημαία δεν είχε ξεσχισθεί ακόμα ! Αλλά και οι επιγραφές, που θυμίζουν στον προσκυνητή τα κατορθώματα των ηρωϊκώς πεσόντων, με δυσκολία διακρίνει κανείς τι γράφει. Η μπογιά και το χρώμα με τον καιρό έφυγε και δυστυχώς δεν βρέθηκε κάποιος να κάνει τις ανάλογες παρεμβάσεις. (βλ. φωτ.) Και αναρωτήθηκα : Δεν υπάρχουν κάποιοι να συντηρήσουν και να αναδείξουν τον τόπο αυτό ; Κάποιοι με ευαισθησία εθνική για το "κακο-Σούλι"; Διότι έτσι πρέπει να ονομάζεται πλέον, όχι από τους Τούρκους μόνο, αλλά και από τους Έλληνες. Εκτός... και αν κάποιοι θελήσουν και το κρατήσουν ψηλά ως "αθάνατο Σούλι". Όπως έμεινε στην ιστορία. Θα βρεθούν όμως ;;
Επισκέφθηκα τελευταίως τους ηρωϊκούς τόπους του Σουλίου. Η ψυχή μου αναβαπτίσθηκε πράγματι εθνικά. Από καιρό επιθυμούσα να επισκεφθώ τους ένδοξους και αιματοβαμμένους εκείνους τόπους, αλλά δεν μου δινόταν η ευκαιρία. Όταν ο Θεός έδωσε και παρουσιάστηκε ο χρόνος αλλά και η δυνατότητα μέσω κάποιου καλού φίλου από την περιοχή, το επισκέφθηκα. Η χαρά μου απερίγραπτη. Πατούσα τους τόπους που πατούσαν οι γίγαντες εκείνοι, στην ψυχή και στο σώμα, Σουλιώτες. Οι μόνιμοι εφιάλτες του Αλή -Πασά. Ανέβαινα με το αυτοκίνητο τα κακοτράχαλα εκείνα βουνά. Σκεπτόμουν και θαύμαζα...
Φθάνοντας προσκυνήσαμε τον αρχαίο και ιστορικό Ναό του Αγίου Δονάτου και πορευθήκαμε προς το αμφιθέατρο, όπου εκεί κάθε χρόνο τον Μάϊο γίνεται η αναπαράσταση της ανατινάξεως του Κουγκίου. Προχωρήσαμε και στο Κούγκι
, στην Αγία Παρασκευή. Αναμνήσεις ηρωϊκών κατορθωμάτων περνούσαν μπροστά μου, με τους Σουλιώτες να υπεραμύνονται τον τόπο τους και τον καλόγερο Σαμουήλ να ανεβαίνει στον ουρανό, ως διαχρονικό μετέωρο, ανατινάζοντας το Κούγκι με τους "πέντε νομάτους" αλλά και το μπουλούκι των Τούρκων που θέλησαν να το καταλάβουν . Προσευχηθήκαμε για τις ψυχές τους, ο Θεός να τις αναπαύσει και να τις κατατάξει «εν χώρα ζώντων και δικαίων».Όμως και μία πίκρα δοκίμασε η ψυχή μου. Σας τη μεταφέρω, μήπως κάποιοι αρμόδιοι ευαισθητοποιηθούν και βελτιώσουν την κατάσταση.
Αρχικά ανεβαίνοντας τις ανηφόρες και τις στροφές προς το Σούλι, φορτισμένος εθνικά, οι τοίχοι ένθεν κακείθεν του δρόμου με απογοήτευσαν. Ήταν γεμάτοι από συνθήματα, κυρίως, ομάδων ποδοσφαίρου, που η μία ομάδα έβριζε χυδαιότατα την άλλη. Ντράπηκα για την βεβήλωση των ιερών τόπων. Και σκέφθηκα : Γι' αυτά θυσιάστηκαν οι Σουλιώτες και αγωνίσθηκαν ;
Φθάνοντας στο Σούλι, ο τόπος καθαρός από σκουπίδια, όμως τα συνθήματα συνεχίζονταν και στους κάδους των απορριμάτων !! Παραδίπλα, έξω από το Γραφείο της Κοινότητας περήφανες μας αντίκρυζαν οι προτομές των Σουλιωτών Φώτ
ου Τζαβέλα, Μάρκου Μπότσαρη και του Καλόγερου Σαμουήλ. Οι σύντομες επιγραφές και φράσεις τους για την γενναία απόφασή τους, μίλησαν στη καρδιά μου. Όμως οι δύο ελληνικές σημαίες που βρίσκονταν εκεί δεν ήταν και στην κατάσταση που θα έπρεπε. Χωρίς σταυρό στο κοντάρι και η μία σχισμένη από την πολυκαιρία. Τόσο δύσκολο ήταν να αντικατασταθούν ; Που είναι η ελληνική περηφάνεια και η μέχρι θανάτου υπεράσπιση της σημαίας ; Δεν υπάρχει η ανάλογη ευαισθησία, δυστυχώς!Αλλά και στο Κούγκι, όπως και στο αμφιθέατρο που ο κόσμος κάθεται για να δει την αναπαράσταση της ανατινάξεως του Κουγκίου η ίδια κατάσταση της αφροντισιάς και της κακομοιριάς. Γεμάτο σκουπίδια, σχισμένα σημαιάκια, αλλά και λινάτσες παρατημένες εκεί από τον Μάϊο (η επίσκεψή μου έγινε τον Σεπτέμβριο).(βλ. φωτ.) Μόνον αυτά ; Στο ηρωϊκό Κούγκι υψώνεται ένα κοντάρι σκουριασμένο και απεριποίητο (άνευ σταυρού)(βλέπε φωτ). Ευτυχώς η σημαία δεν είχε ξεσχισθεί ακόμα ! Αλλά και οι επιγραφές, που θυμίζουν στον προσκυνητή τα κατορθώματα των ηρωϊκώς πεσόντων, με δυσκολία διακρίνει κανείς τι γράφει. Η μπογιά και το χρώμα με τον καιρό έφυγε και δυστυχώς δεν βρέθηκε κάποιος να κάνει τις ανάλογες παρεμβάσεις. (βλ. φωτ.) Και αναρωτήθηκα : Δεν υπάρχουν κάποιοι να συντηρήσουν και να αναδείξουν τον τόπο αυτό ; Κάποιοι με ευαισθησία εθνική για το "κακο-Σούλι"; Διότι έτσι πρέπει να ονομάζεται πλέον, όχι από τους Τούρκους μόνο, αλλά και από τους Έλληνες. Εκτός... και αν κάποιοι θελήσουν και το κρατήσουν ψηλά ως "αθάνατο Σούλι". Όπως έμεινε στην ιστορία. Θα βρεθούν όμως ;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου