Η προχθεσινή ψηφοφορία στη βουλή για τη νέα δανειακή σύμβαση ήταν άλλη μια πράξη μιας αττικής τραγωδίας που ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν. Κατέληξε, όπως κάθε τραγωδία, στο αναπότρεπτο και αδιέξοδο που δημιουργήσαμε.
Ξεχνάμε πως στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχει η έννοια του οίκτου. Ούτε δίκαιη διαπραγμάτευση υπάρχει, ούτε δίκαιες αποφάσεις. Δικαιοσύνη σε αυτό το επίπεδο υπάρχει μόνο μεταξύ ίσων (Θουκυδίδης). Και η θέση της χώρας μας διεθνώς είναι οικτρή.
Πληρώνουμε την αδυναμία μας να χτίσουμε σταθερές διεθνείς συμμαχίες τα τελευταία χρόνια. Το νέο οικονομικό πρόγραμμα δεν οδηγεί πουθενά ή χειρότερα, αν οδηγήσει κάπου, θα οδηγήσει στην περεταίρω εξαθλίωση εκατομμυρίων Ελλήνων. Το πολιτικό ερώτημα που τέθηκε ήταν αν θα έπρεπε με όποιο κόστος να αποδεχθούμε τις αποφάσεις μιας συμμαχίας – αυτοκρατορίας στην οποία συμμετέχουμε και να περιμένουμε αν και πότε θα άλλαζαν οι συσχετισμοί ή θα έπρεπε να αποδεχθούμε τον κίνδυνο μιας ρήξης. Όμως αυτή η ρήξη πιθανά θα έσωζε και την ίδια την συμμαχία. Δυστυχώς, η εμμονή στο πρώτο οδηγεί σταδιακά στην όλο και περισσότερη περιθωριοποίησή μας και τελικά στην ασφυξία μας.
Δεν είναι ώρα για πατριωτικές κορώνες. Με θλίψη παρακολουθούμε πως κάποιοι ακόμα και τώρα είναι έτοιμοι να σφετεριστούν πολιτικά, από τη μία ή την άλλη πλευρά, ένα πτώμα. Βρισκόμαστε όμως στο σημείο όπου εκείνο που διακυβεύεται δεν είναι μόνον η εφαρμογή μιας συμφωνίας, δεν είναι η βέβαιη πολιτική πόλωση που ακολουθεί ιστορικά τις περιόδους που χαρακτηρίζονται από μεγάλη οικονομική ανισότητα και φτώχεια, αλλά κάτι σημαντικότερο, ο κίνδυνος ενός εθνικού διχασμού.
Ο φόβος που έχει ριζώσει στην ελληνική κοινωνία οδηγεί (όπως σε κάθε κοινωνία και ανεξάρτητα από την επιρροή συγκεκριμένων κομματικών σχηματισμών) στην βαθιά συντηρικοποίησή της. Ο ίδιος φόβος δεν αφορά μόνο την εφαρμογή ενός συγκεκριμένου σκληρού οικονομικού προγράμματος. Αφορά επίσης την εκτίμηση πως το πολιτικό δυναμικό αδυνατεί να οδηγήσει με ασφάλεια τη χώρα στο μέλλον.
Παρακολουθούμε να συνεχίζεται η προσβολή των θεσμών. Μιλάμε για ευρωπαϊκό έλλειμμα. Αν όμως είμαστε ειλικρινείς, θα έπρεπε να μιλήσουμε ταυτόχρονα και για το δικό μας δημοκρατικό έλλειμμα. Στα όσα στο προηγούμενο διάστημα έχουμε δει, έρχεται και ένα επιπλέον. Της αντικατάστασης της πολιτικής επιχειρηματολογίας, της έννοιας της πειθούς, από τον πολιτικό εκβιασμό για να πάρουμε τις αποφάσεις μας. Θυμηθείτε τον τρόπο που δράσαμε ως πολιτικό σύστημα το τελευταίο διάστημα. Και ας απαντήσετε αν η δημοκρατία με οποιοδήποτε τρόπο οριζόμενη, συνταγματικά, ουσιαστικά, εξελικτικά, διαδικαστικά, βαθαίνει ή τραυματίζεται. Όσο για το θέμα της κομματικής πειθαρχίας σε ένα εθνικό ζήτημα δε χρειάζεται κανένα σχόλιο.
Έχουμε από καιρό περάσει σε άλλη εποχή. Το καινούργιο είναι ήδη εδώ. Έξω από τις παραδοσιακές δομές ελληνικών κομματικών σχηματισμών μοιάζει να παρακολουθεί πώς, αν, με ποιον τρόπο και σε ποιον τόπο, μπορεί να συναντηθεί με αυτές, γνωρίζοντας πως εκ του μηδενός δεν παράγεται κάτι.
Καθήκον κάθε προοδευτικού είναι η αισιοδοξία και η συμμετοχή στην προσπάθεια ανατροπής των αδιεξόδων. Είναι όμως επείγουσα ανάγκη για τη χώρα οι οποιεσδήποτε προσδοκίες του λαού μας, να μην απέχουν από την ειλικρίνεια και την αλήθεια. Στην πορεία αυτή θα είμαι παρών.
Ξεχνάμε πως στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχει η έννοια του οίκτου. Ούτε δίκαιη διαπραγμάτευση υπάρχει, ούτε δίκαιες αποφάσεις. Δικαιοσύνη σε αυτό το επίπεδο υπάρχει μόνο μεταξύ ίσων (Θουκυδίδης). Και η θέση της χώρας μας διεθνώς είναι οικτρή.
Πληρώνουμε την αδυναμία μας να χτίσουμε σταθερές διεθνείς συμμαχίες τα τελευταία χρόνια. Το νέο οικονομικό πρόγραμμα δεν οδηγεί πουθενά ή χειρότερα, αν οδηγήσει κάπου, θα οδηγήσει στην περεταίρω εξαθλίωση εκατομμυρίων Ελλήνων. Το πολιτικό ερώτημα που τέθηκε ήταν αν θα έπρεπε με όποιο κόστος να αποδεχθούμε τις αποφάσεις μιας συμμαχίας – αυτοκρατορίας στην οποία συμμετέχουμε και να περιμένουμε αν και πότε θα άλλαζαν οι συσχετισμοί ή θα έπρεπε να αποδεχθούμε τον κίνδυνο μιας ρήξης. Όμως αυτή η ρήξη πιθανά θα έσωζε και την ίδια την συμμαχία. Δυστυχώς, η εμμονή στο πρώτο οδηγεί σταδιακά στην όλο και περισσότερη περιθωριοποίησή μας και τελικά στην ασφυξία μας.
Δεν είναι ώρα για πατριωτικές κορώνες. Με θλίψη παρακολουθούμε πως κάποιοι ακόμα και τώρα είναι έτοιμοι να σφετεριστούν πολιτικά, από τη μία ή την άλλη πλευρά, ένα πτώμα. Βρισκόμαστε όμως στο σημείο όπου εκείνο που διακυβεύεται δεν είναι μόνον η εφαρμογή μιας συμφωνίας, δεν είναι η βέβαιη πολιτική πόλωση που ακολουθεί ιστορικά τις περιόδους που χαρακτηρίζονται από μεγάλη οικονομική ανισότητα και φτώχεια, αλλά κάτι σημαντικότερο, ο κίνδυνος ενός εθνικού διχασμού.
Ο φόβος που έχει ριζώσει στην ελληνική κοινωνία οδηγεί (όπως σε κάθε κοινωνία και ανεξάρτητα από την επιρροή συγκεκριμένων κομματικών σχηματισμών) στην βαθιά συντηρικοποίησή της. Ο ίδιος φόβος δεν αφορά μόνο την εφαρμογή ενός συγκεκριμένου σκληρού οικονομικού προγράμματος. Αφορά επίσης την εκτίμηση πως το πολιτικό δυναμικό αδυνατεί να οδηγήσει με ασφάλεια τη χώρα στο μέλλον.
Παρακολουθούμε να συνεχίζεται η προσβολή των θεσμών. Μιλάμε για ευρωπαϊκό έλλειμμα. Αν όμως είμαστε ειλικρινείς, θα έπρεπε να μιλήσουμε ταυτόχρονα και για το δικό μας δημοκρατικό έλλειμμα. Στα όσα στο προηγούμενο διάστημα έχουμε δει, έρχεται και ένα επιπλέον. Της αντικατάστασης της πολιτικής επιχειρηματολογίας, της έννοιας της πειθούς, από τον πολιτικό εκβιασμό για να πάρουμε τις αποφάσεις μας. Θυμηθείτε τον τρόπο που δράσαμε ως πολιτικό σύστημα το τελευταίο διάστημα. Και ας απαντήσετε αν η δημοκρατία με οποιοδήποτε τρόπο οριζόμενη, συνταγματικά, ουσιαστικά, εξελικτικά, διαδικαστικά, βαθαίνει ή τραυματίζεται. Όσο για το θέμα της κομματικής πειθαρχίας σε ένα εθνικό ζήτημα δε χρειάζεται κανένα σχόλιο.
Έχουμε από καιρό περάσει σε άλλη εποχή. Το καινούργιο είναι ήδη εδώ. Έξω από τις παραδοσιακές δομές ελληνικών κομματικών σχηματισμών μοιάζει να παρακολουθεί πώς, αν, με ποιον τρόπο και σε ποιον τόπο, μπορεί να συναντηθεί με αυτές, γνωρίζοντας πως εκ του μηδενός δεν παράγεται κάτι.
Καθήκον κάθε προοδευτικού είναι η αισιοδοξία και η συμμετοχή στην προσπάθεια ανατροπής των αδιεξόδων. Είναι όμως επείγουσα ανάγκη για τη χώρα οι οποιεσδήποτε προσδοκίες του λαού μας, να μην απέχουν από την ειλικρίνεια και την αλήθεια. Στην πορεία αυτή θα είμαι παρών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου